Bila petang ,
warna ,manusia, udara macam dah dipatenkan untuk buat kita rasa aman .
rasa teringat dekat rumah ,
emakayah .
macamana pagi yang baru kita mula tadi dah pon sampai ke tahap sekarang, petang .
Bila petang ,
tengok budak-budak main .
teringat dulu kita minta emak pakaikan seluar jeans .
alasannya mudah ,
bila jatuh waktu main kita takkan luka .sedangkan itulah waktu mengumpul parut selagi ada
teringat waktu merayap satu kampung cari barang-barang nak main pondok-pondok .
buat 'kayu' sebab nak ikut abang kandung main 'lala' .
kena kasut selipar bertuah kat badan masa main tuju selipar ,
panjat pokok rambutan setinggi yang boleh ,
kalau tak kena tempik suruh turun mungkin boleh sampai ke dahan .
cabut umpan ,
pegi mancing .
sekali dua juga kena maki sebab habis kerabat sampan orang .
pergi ikut orang besar pergi cari siput .
tak minta permission pon kadang tu .
sebab tahu confirm mak takkan bagi .
dulu tak tahu , tapi sekarang aku dah tahu .
yang emak sayang .
itu sebab banyak yang dia tak bagi kita buat . *kalau aku ada anak ,lagi banyak benda rasanya aku tak bagi anak aku buat , :D* ,
tambah bila ayah jauh .
Bila petang ,
teringat waktu bergaduh dengan adik-beradik .
berebut bilik air ,
dulu waktu nak maghrib ialah waktu yang tak boleh nak tgk tv ,
tak boleh makan .
yang boleh buat , hanya mandi + solat .
petang dulu dengan petang yang sekarang dah banyak beza .
petang dulu kau kena bising,
petang sekarang kau rindu dah nak kena bising,
petang dulu mak akan marah kau cedok nasi waktu nak maghrib ,
petang sekarang kau boleh makan sambil mengadap tv tgk slot akasia .
tapi rasa risau kena marah tu macam ada kan . haha
***
aku tulis di waktu petang , di umur 24 dan di Lenggong